Gewijzigd op 17 maart 2020 door Ammy van Bedaf

Zwart wit denken: Hoe ziet het leven er uit tussen alles of niets?

We kunnen zelf niet door hebben in hoeverre we dingen zwart wit denken. Er doen zich situaties voor waarin we in uitersten denken: 100% wel contact met je partner of helemaal geen contact; je wilt dat ze helemaal jouw voorstel overnemen of ze bekijken het maar; als je je moeder niet blijft verzorgen tot je er zelf bij neervalt, heb je het gevoel dat je haar in de steek laat; je bespreekt iets met je moeder of met je dochter of anders met niemand; je vraagt nooit hulp want je wil je niet afhankelijk opstellen of je denkt dat de ander denkt dat je het dan niet (alleen) kunt. En zo zijn er veel meer voorbeelden te geven van denken in uitersten.

Het kenmerkende aan deze voorbeelden is dat je vasthoudt aan het bekende, ondanks dat je jezelf hierdoor tekort doet. Als je niet zo zou vasthouden aan jouw gedrag, ontstaan er nieuwe mogelijkheden waar je geen pijn of hinder van ondervindt, waarin je niet jezelf tekort doet en waardoor je niet meer piekert. Wat het je biedt om vast te houden aan het bekende, verschilt per persoon. Juist als je de mogelijkheden tussen alles-of-niets, tussen zwart-wit, tussen goed-slecht onderzoekt, zul je het polariseren (het bekijken van situaties in uitersten) loslaten.

Het leven wordt juist geleefd tússen alles of niets. Zowel het onderhouden van een relatie als het aangaan van een relatie kent vele mogelijkheden, tussenstappen en fases. Dit geldt overigens ook voor zakelijke verhoudingen op het werk, de verzorging van een dierbare en het hulp vragen aan iemand. Als mogelijke tussenstappen en tussenfasen niet worden gezien, kunnen ze ook niet door je worden ervaren, waardoor je meer-van-hetzelfde zult ervaren en in een cirkel kunt blijven hangen.

Kijk daarom wat er tussen alles of niets zit en leer je zwart wit denken af.

Dat doe je door elke keer meer mogelijkheden, oplossingen of alternatieven voor iets te bedenken. 

Je weet niet wat je met je huidige relatie wilt: zowel doorgaan als weggaan zijn geen van beide een optie voor jou. Zolang je niet weet wat je wilt, kun je het beste geen besluit nemen. Het ergste is een besluit waar je spijt of pijn van krijgt. Dit kun je voorkomen door omstandigheden te creëren om na te denken wat je met je relatie en misschien wel wat je met de rest van je leven wilt. Zorg dat je duidelijk krijgt wat er allemaal een rol speelt, te meer omdat het al langer sluimert.

Ondanks dat het wel zo zal voelen, is het niet alléén je partner die jouw onvrede veroorzaakt. Hij of zij triggert iets in jou wat er al zit (net zoals jij iets triggert bij de ander wat er bij die ander al zit) en dat is een signaal dat het tijd wordt om bepaalde zaken voor jezelf duidelijk te krijgen over de invulling van jullie relatie. Als je hierin duidelijkheid krijgt, weet je ook wat je er binnen je relatie aan kunt doen.

Je bent op grond van eerdere ervaringen bang om opnieuw een relatie aan te gaan. Ga ‘verkering’ zoeken en kijk hoe dat voor je is. Begin dan met afspraakjes, leer elkaar een beetje kennen, verdiep je in de ander, stel vragen, laat steeds meer van jezelf zien, geef je langzaam steeds meer bloot. Als dat goed voelt, kun je je emotioneel en praktisch binden. Heel belangrijk is dat je jezelf de tijd gunt om jezelf te leren kennen bij de ander en om te kijken of de ander bij jou past. Juist de tijd tussen de afspraakjes leer je jezelf kennen, want dat zijn de momenten voor reflectie, zeker als je eerder pijnlijke ervaringen hebt gehad.

Je weet niet wat je met je werk, je baan of je loopbaan wilt. Wat je doet of de manier waarop het gaat, bevalt je niet. Je ontleent er geen plezier meer aan of je gaat met een bepaalde dosis tegenzin naar het werk. Het is niet alleen het werk dat jouw onvrede veroorzaakt. Ook hier is de onvrede een trigger dat jou een signaal geeft dat er iets speelt waar je aandacht aan moet besteden. Dat je er geen vinger achter kunt krijgen, is omdat er doorgaans meerdere factoren een rol spelen. Onvrede ontstaat namelijk zelden van de ene op de andere dag. En als je je onvrede niet aanpakt in je huidige functie, zul je dat in een volgende waarschijnlijk weer ervaren.

Je verzorgt iemand anders en je hebt het gevoel dat je er alleen voor staat. Dat is ook zo als je het allemaal zelf wilt doen. Het kan zijn dat je van mening bent dat niemand anders het zo kan als jij. Misschien erger je je dat niemand je heeft aangeboden om te helpen, terwijl anderen denken ‘Als ze ondersteuning nodig heeft, vraagt ze het wel.’ Of misschien komt het hen wel goed uit dat jij alles doet. Het kan ook zijn dat je bang bent voor afwijzing door degene die je verzorgt. Wat er ook speelt, het biedt je iets om het zo te houden, anders was het wel anders geweest. Er zijn veel manieren om jezelf te ontlasten, alleen zien we die zelf niet omdat we niet zien waar we, onbedoeld en onbewust, aan vasthouden. Dat dat vasthouden ons meer kost dan het ons biedt, merken we aan ons piekeren en malen.

Kortom: Door zwart wit denken doen we onszelf enorm te kort. Het leven wordt juist er tussenin geleefd.
Wat er ook speelt binnen jouw relatie of op je werk: het biedt je iets om het zo te houden, anders was het wel anders geweest. Als je je onvrede/hinder/pijn niet aanpakt in je huidige relatie of functie, zul je het in de volgende relatie of functie weer ervaren. Als je eenmaal weet waar je aan vasthoudt, kun je oefenen met leven tussen het alles-of-niets in. Dit loslaten levert je veel op. Voor de rest van je leven.

Als je je vicieuze cirkel wilt doorbreken, je belemmeringen wilt loslaten of alsnog je volledige ontwikkelingspotentieel wilt aanboren, ben je bij mij aan het juiste adres, want ik kan je daarmee helpen door middel van een Eendaagse Coaching.