Wat als je partner emotioneel afstandelijk is of een diagnose heeft?

We hebben er last van als onze partner emotioneel afstandelijk of emotioneel onbereikbaar is of een diagnose heeft. De emotionele afstandelijkheid en de diagnose van de ander is echter niet meer dan de helft van het verhaal. De andere helft gaat over ons zelf. Wat zegt het over ons dat we ons aangetrokken voel(d)en tot een emotioneel afstandelijke/onbereikbare partner of tot een partner met een diagnose?

Wat zegt emotionele afstandelijkheid van de ander over ons?

Wanneer we ons aangetrokken voelen tot een emotioneel afstandelijke partner, zegt dat evenveel over ons. We voelen ons aangetrokken tot een emotioneel afstandelijke partner, omdat we zelf emotioneel ongeveer even onbereikbaar zijn als de ander. Dat we dat niet weten, is omdat we daar zelf geen last van hebben. We voelen ons namelijk alleen aangetrokken tot partners die emotioneel ongeveer even bereikbaar of onbereikbaar zijn als wij zelf. 

 

 

Het is andersom

Het is andersom: omdat we zelf emotioneel onbereikbaar zijn, doen we een voor ons veilige keuze en voelen we ons onbewust alleen aangetrokken tot emotioneel afstandelijke partners. Iemand die ons namelijk de affectie en affiniteit zou geven waar we naar verlangen, zou voor ons te benauwend en te verstikkend zijn. En bovendien te saai, omdat we dan niet meer onze partner hoeven te veranderen. Dan zouden we ook de machtsstrijd met de ander missen. En zouden we al snel de relatie beëindigen, een volgende partner zoeken, en onze geschiedenis van voor af aan weer herhalen. 

Als je je vicieuze cirkel wilt doorbreken, je belemmeringen wilt loslaten en alsnog je volledige ontwikkelingspotentieel wilt aanboren, kan ik je daarmee helpen door middel van een Eendaagse Coaching

Waar komt emotionele afstandelijkheid vandaan?

We worden niet emotioneel afstandelijk geboren. We worden emotioneel afstandelijk gemaakt. Emotionele afstandelijkheid is een gevolg van het onvoldoende affectie en affiniteit hebben gehad in je jeugd. Emotioneel gezond is namelijk dat we als kind, gedurende onze hele jeugd, de aandacht, waardering, erkenning, bevestiging, troost, aanmoedigingen en complimenten krijgen waar we recht op en behoefte aan hebben. Daarnaast willen we ons gehoord en serieus genomen voelen. 40% van de huidige volwassenen heeft dit als kind in onvoldoende mate of niet gekregen. 

Niet van bewust

Omdat het gaat om afwezigheid van iets wat we als kind nodig hebben, en we als kind geen ander vergelijkingskader hebben dan onze eigen ouders, kunnen we als kind niet weten hoe een emotioneel gezonde opvoeding er uit ziet. We weten dan ook niet wat we missen, dat is een van onze blinde vlekken. We weten doorgaans wel dat we niet geknuffeld zijn, maar we hebben geen weet van alle andere uitingsvormen van affectie en affiniteit.

Mijn vierde boek

Ik ben bezig met mijn vierde boek, dat gaat over de specifieke uitingsvormen van affectieve/geestelijke/emotionele verwaarlozing. Ik schat dat ik op zo’n 200 tot 250 specifieke uitingsvormen uitkom. Als we weten wat we zelf op emotioneel gebied ontberen, kunnen we dat ook veranderen. Hierdoor verdwijnt onze eigen emotionele afstandelijkheid. Het boek komt naar verwachting in 2025 uit. 

Affectie en affiniteit

Omdat we zelf gewend zijn aan de afwezigheid van affectie en affiniteit, kunnen we ons ongemakkelijk voelen wanneer we dat wel krijgen. Of we denken dat er iets anders achter zit en worden wantrouwig. Dat is de reden dat we onbewust een partner kiezen die emotioneel ongeveer net zo afstandelijk is als wijzelf. Het is vanuit onze eigen jeugd dat we ons alleen aangetrokken voelen tot emotioneel afstandelijke partners. Iemand die niet emotioneel afstandelijk is en naar emotionele intimiteit streeft, is te ‘spannend’ voor ons. We zouden ons geen raad weten met deze oprechte en emotioneel intieme aandacht en we zouden dat ook vermijden en het ontvluchten. 

Compensatie

We zoeken bij onze partner die aandacht, waardering, erkenning, bevestiging en begrip die we in onze jeugd hebben ontbeerd. Zodra iemand aardig tegen ons doet, kunnen we al gevoelens voor die persoon ontwikkelen. Waar iemand die een emotioneel gezonde jeugd heeft gehad alleen een vriendschap zou aangaan, kunnen wij al heel snel een relatie aangaan met iemand. Waardoor we die ander pas leren kennen als er al sprake is van een relatie. Vervolgens kunnen we door onze eigen emotionele behoeftigheid en emotionele afhankelijkheid niet meer terug.

Emotionele behoeftigheid

We hebben onze eigen emotionele behoeftigheid niet altijd door. Onbewust zoeken we compensatie voor wat we in onze jeugd op emotioneel gebied hebben ontbeerd. We zoeken dit bij een partner die ons dat niet kan geven. Vervolgens gaan we gesprekken aan waarin we ons niet gehoord voelen. Het wederzijdse onbegrip begint. Dit kan leiden tot onenigheid en ruzies. In mijn derde boek Emotioneel gezond in gesprek (Een verbindende en doelgerichte gespreksvoering in 5 stappen) lees je alles over een emotioneel gezonde en verbindende gespreksvoering, met de dont’s en de do’s. Om de Gratis Probeerversie in te zien of te downloaden, of om het boek aan te schaffen, klik dan hier. 

 

 

Niet een gezonde liefde

Zelf denken we oprecht dat wij wél liefde geven, maar we hebben niet door dat het niet een gezonde liefde is. Onze liefde kan voorwaardelijk zijn: onbewust verlangen we er aandacht voor terug. De ander voelt dit aan en reageert daar dan ook weer op. Zo zijn er twee emotioneel behoeftige partners, de een meer behoeftig dan de ander, die geen van beiden kunnen geven of kunnen ontvangen. Van een emotionele binding is geen sprake. 

Redderrol

Of we willen de ander helpen, redden en verzorgen en zitten in de redderrol. Ons helpen is dan minder onbaatzuchtig dan we zelf denken. We kunnen zelfs geërgerd raken waarom de ander onze ‘hulp’ niet wil aannemen. Het probleem zit hem in de ongelijkwaardige relatie. Iemand wil misschien wel geholpen worden, maar niet als een kind worden behandeld. We hebben onze eigen ouderrol of hulpverlenerrol niet door (in plaats van een emotioneel gezonde en gelijkwaardige volwassenrol). Bovendien maken we de ander van ons afhankelijk door onze redderrol. Dat biedt ons wel meer zekerheid over onze relatie, maar tegelijkertijd verliezen we het respect voor de ander, die niet op eigen benen kan staan. 

De meest voorkomende aspecten in een relatie

Over emotionele onrust en/of emotionele pijn in of na je relatie heb ik een boek geschreven: Stop Liefdesverdriet (Hoe loslaten jouw relatie verandert). Je leest erin waarom het in de liefde niet altijd lukt (wat de meest voorkomende aspecten zijn die in een relatie een rol spelen. En je leest wat je eigen aandeel daarin is en wat je er zelf aan kunt doen om dat emotioneel gezond(er) te maken. Als je de Gratis Probeerversie wilt inzien of wilt downloaden, of als je het boek wilt aanschaffen, klik dan hier. 

Slachtofferrol

Wanneer we de ander als oorzaak zien van waarom de relatie niet zo lekker loopt, zitten we in de slachtofferrol. We hebben dan niet ons even grote eigen aandeel door. Zolang we de oorzaak en de schuld bij de ander leggen, hoeven we namelijk niet zelf in de spiegel te kijken, ook niet over onze eigen emotionele afstandelijkheid. Dan hoeven we ook niet ons gedrag te veranderen. En kunnen we de ander blijven uitleggen en overtuigen hoe het zit. Dat we dit doen hebben we niet altijd zelf door, zo overtuigd als we zijn dat we zelf oprecht het juiste doen. Dat we een eigen aandeel hebben is wel beschouwd heel goed nieuws, want dat kunnen we wél veranderen; de ander kunnen we niet veranderen. Door met ons eigen aandeel aan de slag te gaan kunnen we herstellen van onze symptomen.

Als je je vicieuze cirkel wilt doorbreken, je belemmeringen wilt loslaten en alsnog je volledige ontwikkelingspotentieel wilt aanboren, kan ik je daarmee helpen door middel van een Eendaagse Coaching

Je geeft de ander een diagnose

Ongeveer de helft van de mensen die mij mailen, denken dat hun partner de diagnose autisme, Asperger, narcisme of borderline of bipolair heeft. Ze noemen die veronderstelde diagnose, omdat dat in hun ogen een verklaring is voor hun eigen lijden binnen de relatie. Onder vrouwelijke mailers en klanten is de diagnose narcist veruit populair als het om hun mannelijke partners gaat. Onder mannelijke klanten is de diagnose borderline voor hun vrouwelijke partners het meest favoriet. 

Waarom geven we de ander een diagnose?

Wat is de reden dat we onze partner graag een autist of borderliner noemen, ook zonder dat er van een officiële diagnose sprake is? Waarom gaan we op dergelijke diagnoses googelen en zien we ons vermoeden bevestigd? Omdat we dan alles kunnen verklaren vanuit de diagnose van de ander. Omdat we hierdoor niet naar ons eigen even grote aandeel hoeven te kijken. Een emotioneel gezond iemand zou nooit een relatie aangaan met iemand met autisme, Asperger, narcisme, borderline of een bipolaire stoornis. Wanneer je dat wel doet, zegt dat evenveel over jezelf.

Wensen dat de ander niet een dergelijke diagnose heeft

Je zou daarom wensen dat de ander niet een dergelijke diagnose heeft, want het zegt evenveel over jezelf. Niet alleen de ander is emotioneel afstandelijk, je bent het zelf ongeveer evenveel. Je hebt nu nog een redderbrein, die onbewust scant op mensen met een rugzakje. De ander móet wel een rugzakje hebben, omdat je alleen dán te doen hebt met de ander en de ander kunt helpen, redden of verzorgen. Dit onbewust te doen hebben met de ander vloeit voort uit onze eigen jeugd waarin we te doen hadden met een van onze ouders. Daarom voel je je nu alleen nog aangetrokken tot partners die emotioneel of psychisch iets mankeren of tekort komen. Wat je als jouw oprechte en onvoorwaardelijke liefde aanziet, is in dat geval de voorwaardelijke redderrol. 

Wanneer jouw partner een formele diagnose heeft 

Heeft jouw partner een formele diagnose van een deskundige professional, dan heb je mogelijk ambivalente/tegenstrijdige gevoelens. Aan de ene kant verklaart de diagnose namelijk veel, waaronder de emotionele afstandelijkheid (maar niet je eigen aandeel in je partnerkeuze).  Tegelijkertijd weet je nu ook dat je wel degelijk een partner hebt met die betreffende diagnose en dat jouw vermoedens terecht waren. Je zou dan misschien wel willen dat de ander die diagnose niet zou hebben. Toch kun je zelf nu nog niet een emotioneel gezonde partner verdragen. 

Het drama van een ongezonde jeugd

Het drama van het niet hebben gehad van een emotioneel gezonde jeugd: de affectie en affiniteit en de emotionele intimiteit en verbinding waar we naar op zoek zijn en waar we naar verlangen, kunnen we zelf niet verdragen. En de gevolgen van de feitelijke of door ons veronderstelde diagnose van onze partner: we hebben er last van en tegelijkertijd kunnen we ook niet zonder, omdat het dan alleen of voornamelijk over de ander gaat en we anders de ander niet meer zouden hoeven redden. Het is daarom voor ons gevoel nooit goed. Om van de gevolgen van een emotioneel ongezonde jeugd af te komen, is het sowieso nodig om alsnog je gevoel te ontwikkelen. 

Alsnog je gevoel ontwikkelen

Het alsnog ontwikkelen van je gevoel is de basis onder herstel en nodig om van je eigen emotionele afstandelijkheid/onbereikbaarheid af te komen. Het is ook nodig om van andere symptomen en diagnoses af te komen, omdat die diagnoses overlevings- en compensatiegedrag zijn vanuit een emotioneel onveilige hechting. Door alsnog je gevoel te ontwikkelen, creëer je alsnog een emotioneel veilige hechting bij jezelf. En dat is nodig om jezelf emotioneel te kunnen binden aan een emotioneel gezonde partner.