Gewijzigd op 19 november 2021 door Ammy van Bedaf

Roulerende rekeningen

Roulerende rekeningen is een term die bedacht is door ene Nagy.
Het houdt in dat we onbewust en onbedoeld onze eigen patronen doorgeven aan de volgende generatie, aan onze kinderen. 
En die kinderen geven hun eigen patronen ook weer door aan hun kinderen, jouw kleinkinderen. 
En zo worden bepaalde gedragspatronen onbewust en onbedoeld binnen families doorgegeven.

 

 

Patronen van vroeger.

We geven onze eigen patronen van vroeger door aan onze kinderen.
Dat doen we onbewust en onbedoeld. 
Omdat we lang niet altijd doorhebben welke patronen van vroeger we zelf hebben meegekregen, hebben we ook niet door welke we daarvan weer doorgeven aan onze kinderen. 

Als je je vicieuze cirkel wilt doorbreken, je belemmeringen wilt loslaten, je gevoel wilt
ontwikkelen en alsnog je volledige ontwikkelingspotentieel wilt aanboren,
ben je bij mij aan het juiste adres,
want ik help je daarmee door middel van een Eendaagse Coaching

Welke patronen van vroeger?

Om te weten welke patronen van vroeger we eventueel doorgeven aan onze kinderen, is het eerst nodig om inzicht te krijgen in onze eigen patronen van vroeger. 
Onder ‘patronen van vroeger’ versta ik: affectieve verwaarlozing,     emotioneel misbruik,      geestelijke mishandeling,     
lichamelijke mishandeling,      seksueel misbruik,      educatieve verwaarlozing en educatieve mishandeling. 

Educatieve verwaarlozing

Educatieve verwaarlozing houdt in dat je niet aangemoedigd en niet geënthousiasmeerd bent in jouw interesses en dat jouw ouders jou niet hebben ondersteund en niet hebben aangemoedigd om je interesse en hobby te ontdekken en te ontwikkelen. 
Educatieve mishandeling houdt in dat jouw ouders jou ten aanzien van je beroepsopleiding en/of ten aanzien van je werk hebben ontmoedigd in datgene wat je diep in je hart het liefst wilde, en/of dat ze je hebben gepusht in een richting die je niet wilde. Dit pushen kan heel subtiel zijn gebeurd. Het resultaat is dat je nooit jouw eerste voorkeur/wens hebt gevolgd. 

Moeilijk te herkennen

Omdat deze processen zo subtiel misleidend zijn, is dit voor betrokkene zelf heel moeilijk te herkennen. 
Bij mensen die bijna als vanzelfsprekend het bedrijf van hun vader overnemen of op een andere manier in de voetsporen van (een van) hun ouders stappen, is een controlevraag: als jouw vader niet dat bedrijf had, of als jouw moeder niet zelf al (bijvoorbeeld) in het onderwijs zat, zou je dan het bedrijf van je vader hebben overgenomen of zou je dan zelf ook het onderwijs zijn ingegaan? Dit is een gewetensvraag.

Inzicht nodig in eigen patronen van vroeger

Pas als mensen inzicht krijgen in hun eigen patronen van vroeger, realiseren een aantal zich dat ze een aantal zelf ook al weer hebben doorgegeven aan hun kinderen. 
Dan krijgen ze door hoezeer ze zelf ook die aspecten van hun ouders hebben meegekregen; dezelfde gedragsaspecten die ze ook weer naar hun kinderen hebben laten zien. 

Zelf anders gedaan dan je ouders

Ook zijn er mensen die ervan overtuigd zijn dat ze het zelf anders hebben gedaan dan hun ouders.  
Het klopt dat ze het anders hebben gedaan dan hun ouders. De patronen van vroeger zijn echter wel weer doorgegeven, maar de specifieke uitingsvormen zien er dan anders uit. Een voorbeeld is dat als we zelf materieel tekort zijn gekomen, we onze kinderen materieel teveel verwennen.

Compenseren

Vaak is dit onbewust een vorm van goedmaken of compenseren van wat er op emotioneel en affectief gebied niet kan worden gegeven aan de kinderen. 
Dit wordt later door het dan volwassen kind ervaren als “omkopen” of “afkopen”. 

Gedragsaspecten die worden doorgegeven

Wat zijn gedragsaspecten die worden doorgegeven naar onze eigen kinderen?
Er zijn een aantal gedragsaspecten die sowieso worden doorgegeven aan onze kinderen.
Daarnaast zijn er per ouder verschillende aspecten die worden doorgegeven.
Ik zal in dit artikel aangeven welke algemene gedragsaspecten sowieso van de ouder naar het kind worden doorgegeven. 

Irritaties en ergernissen

Wat sowieso wordt doorgegeven zijn de irritaties en de ergernissen die we naar onze kinderen kunnen voelen. 
Die irritaties en ergernissen voelen we bijvoorbeeld over dat ze zo veel zitten te gamen, of dat ze hun kamer niet opruimen, of dat ze hun vuile kleren niet zelf in de was gooien. 
Ik zal nu deze 3 veelvoorkomende ergernissen onder ouders behandelen. 

 

 

GAMEN 

Het je kind laten merken dat je zijn of haar gamegedrag niet prettig vindt, is een vorm van geestelijke mishandeling. Je laat namelijk merken dat jouw kind wat jou betreft niet het juiste doet. Het kind krijgt met elke misprijzende blik of opmerking afkeuring, en dat is geestelijke mishandeling. Afkeuring van de ouders doet een kind pijn, maar omdat we dat in onze eigen jeugd ook hebben weggestopt (omdat er geen aandacht voor was), hebben we niet door dat we dat zelf ook weer doorgeven.

Hoelahoep

Onze opa’s en oma’s deden geloof ik hoelahoep en speelden met de tol, en dergelijke dingen; wij deden elastieken en knikkeren en verstoppertje spelen e.d., en de huidige kinderen zijn vaak aan het gamen.
Zo gaat dat nou eenmaal. De toekomstige kinderen van jouw kinderen zullen weer heel andere dingen doen en dan kan jouw kind (dan als volwassene) zich daar weer over ergeren. Deze vorm van onverdraagzaamheid wordt onbewust doorgegeven, omdat we zelf ook niet anders hebben meegekregen. 
Tenzij die patronen worden doorbroken. 

Belangstelling tonen

In plaats van je kind te laten merken dat je het gamegedrag niet fijn vindt, doe je er beter aan om belangstelling te tonen in de games die hij of zij interessant vindt. Het is juist deze belangstelling en interesse waardoor je contact krijgt met je zoon of dochter. Hij of zij voelt zich dan ineens serieus genomen en dat haar hobby er mag zijn en dat is emotioneel gezond gedrag van zowel de ouder als van het kind. 

Begrepen voelen

Het is juist door het oprecht tonen van belangstelling en interesse, dat het kind zich begrepen voelt.
Het kind voelt dat het er mag zijn, en dat zijn of haar hobby er mag zijn. 
Als het kind, zoals een hond, een staartje had, zou het kwispelen.

Voldoening en waardering

Het voelt voldoening en waardering, twee belangrijke aspecten voor een emotioneel gezonde opvoeding. 
Zo ontwikkel je een band met je kinderen: door dagelijkse aandacht, waardering en erkenning te geven en door oprechte belangstelling te tonen voor de interesses van het kind. 

Afspraken maken

Hierdoor is het een stuk makkelijker om het kind op zijn of haar gamegedrag aan te spreken (bijvoorbeeld over tijdstippen) en om afspraken te maken. 
Je kunt je zoon of dochter zelfs hierover aanspreken in de taal van het betreffende game. Je kunt dus de elementen van het betreffende game gebruiken als metafoor om afspraken te maken met je kind. 

Affectieve verwaarlozing

Mocht je het moeilijk vinden om belangstelling en interesse te tonen voor zijn of haar interesses, dan is dat het gevolg van de affectieve verwaarlozing die je zelf in je jeugd hebt ervaren. Jouw ouders hebben waarschijnlijk ook geen oprechte belangstelling en interesse getoond in wat jij zo leuk vond. En als een van je ouders jou vroeger bracht en haalde naar en van jouw sportvereniging en bleef kijken, stel jezelf de vraag in hoeverre jouw moeder of vader ook zou zijn komen kijken als hij of zij jou niet ook had moeten brengen en halen. 

Broer of zus

Wat ook vaak voorkomt is dat we als kind een sport of hobby kiezen die een van onze ouders ook hebben. 
Als de ouders dan komen kijken, is dat vaak vanuit hun eigen interesse.
Als een zus of broer van jou een heel andere sport deed of een heel andere hobby had dan jij en jouw ouders, gingen jouw ouders dan ook of evenveel naar die zus of broer kijken? 
Het antwoord is meestal nee. 

Recht op en behoefte aan

Toon oprechte belangstelling in de interesse van je kind.
Hoe meer je er van weet, des te leuker het wordt. 
Op deze manier kom je er ook achter in hoeverre je dat zelf hebt ontbeerd van je eigen ouders. 
Elk kind heeft recht op en behoefte aan aandacht, waardering, erkenning en bevestiging. 
Het zal jullie band verstevigen. 

KAMER NIET OPRUIMEN

Het is natuurlijk een wenselijke situatie dat onze kinderen elke dag hun kamer hebben opgeruimd.
Een dingetje dat hier een belangrijke rol speelt is dat kinderen nou eenmaal kinderen zijn…
Ten eerste vinden zij een opgeruimde kamer misschien wel veel minder belangrijk dan volwassenen.
En ten tweede zijn er kinderen die een hekel hebben aan opruimen. 

 

 

De manier waaróp

Wat er dan kan gebeuren is dat de ouders van het kind verlangen dat het de kamer opruimt.
Waar het dan niet goed gaat, is de manier waaróp dit gebeurt.
De ouder heeft al een paar keer een verzoek gedaan of het kind gemaand de kamer op te ruimen, maar geen resultaat.
Als het een verzoek is, heeft het kind transparant gereageerd, want het is niet ingegaan op dit verzoek.

Gesprek aangaan

De fase die dan wordt overgeslagen is het in gesprek gaan met het kind over het niet opruimen van de kamer, om te achterhalen wat het kind weerhoudt om de eigen slaapkamer op te ruimen. Als je als ouder oprechte belangstelling toont en oprecht nieuwsgierig bent naar waarom je kind niet voornemens is om de eigen slaapkamer op te ruimen, kom je achter de onderliggende beweegredenen van je kind die maken dat niet aan jouw verzoek wordt voldaan. 

Onderliggende beweegredenen

En het is juist over die onderliggende beweegredenen waarover jullie gesprek zou horen te gaan. 
Ook dan voelt het kind zich begrepen en gehoord. In plaats van terecht gewezen of naar beneden gehaald.
Als je de onderliggende beweegredenen kent van je kind, kun je hierover nadenken, kun je er wat van vinden, en kun je het kind mogelijk helpen met ideeën. Als het kind zich serieus genomen voelt, is het aanspreekbaar. 

Geïrriteerd

Wat echter meestal gebeurt is dat een van de ouders geïrriteerd raakt (vanuit haar of zijn eigen patronen van vroeger).
Het kind kan op zich niets doen tegen deze irritatie van de ouders, want de ouder is dan aan het regresseren.
Regresseren houdt in dat de ouder dan een reactie laat zien die in geen enkele verhouding staat tot het gebeurde.

Regressie van de ouder

Zo zal het kind er ook naar kijken: Waar maakt mijn moeder/vader zich nou eigenlijk helemaal druk over? Het kind voelt zich dan juist niet begrepen. In feite krijgt het kind de schuld van de regressie van de ouder; de regressie doe wordt veroorzaakt door de eigen jeugd van de ouder. Logisch dat het kind het niet begrijpt en er verder ook vrijwel niet meer op aanspreekbaar is. 

Last

Een ander aspect wat een rol speelt, is dat het de slaapkamer van het kind is.
Natuurlijk is het huis eigendom van de ouders, maar de slaapkamer is het domein van je kind.
Je zou je kunnen afvragen of je je druk zou moeten maken over de rommel op de kamer van je kind, daar waar je zoon of dochter er zelf geen last van heeft. In hoeverre zit je je eigen schoonmaakideaal op je kind te projecteren? Als je kind een vriendinnetje of vriendje krijgt, en die op zijn kamer wil uitnodigen, verdwijnt de rommel waarschijnlijk vanzelf. 

Niet kunnen vinden

Als je zoon of dochter dingen op de eigen kamer niet kan vinden, kijk je begripvol, help je mee om tussen de rommel op de kamer te zoeken, om vervolgens je zoektocht te staken, omdat er te veel rommel ligt. Dit begrijpt een kind. Op deze manier toon je begrip én je laat het probleem daar waar het thuishoort: bij je kind.

Er zelf achter laten komen

Het is de kunst om een kind er zelf achter te laten komen dat het kwijt zijn van spullen komt door de rommel op de eigen kamer. 
Een kind zal zich echter naar beneden gehaald voelen als je het terecht wijst en zegt dat dat komt door de rommel. Dat weet het kind zelf ook. Daar heeft het de ouder niet voor nodig. 

Het het probleem laten zijn van het kind

Het is de kunst om het het probleem te laten zijn van het kind, zonder dat je het kind terecht wijst. 
Vaak doen we het tegenovergestelde: we wijzen het kind terecht, en voelen ons verantwoordelijk voor de rommel op de kamer van ons kind. 
Het enige dat je kunt doen is het goede voorbeeld nemen door zelf je spullen op te ruimen. 
Mensen verschillen nou eenmaal in het wel of niet opruimen van spullen. Het is aan iemand zelf hoe hij of zij daar in zit. 

Machtsstrijd

Het gaat vaak verkeerd als ouders er een machtsstrijd van maken met hun kind. Dat doen ze doordat ze eisen dat het kind om de zoveel tijd de eigen slaapkamer opruimt. Dit werkt averechts, omdat de machtsstrijd dan niet meer over het opruimen van de slaapkamer gaat, maar de machtsstrijd wordt dan doel op zich.

Gezag

De ouders verliezen hierbij hun gezag, waardoor het in de loop van de tijd alleen maar moeilijker wordt om over dingen te overleggen met je kinderen en om afspraken te maken met je kinderen. 
De oorzaak hiervan ligt niet bij het kind, want het kind moet het juist nog allemaal leren van de ouders. 
De oorzaak ligt bij ouders, die zich onmachtig voelen, vanuit hun eigen patronen van vroeger, omdat ze het zelf ook niet hebben meegekregen. 

VUIL WASGOED NIET IN DE WASMAND GOOIEN

Ditzelfde machtsspel kan zich afspelen ten aanzien van het niet de vuile was in de wasmand gooien.
Je zoon verwijt jou als ouder bijvoorbeeld dat zijn voetbalshirt niet is gewassen, terwijl hij het zelf niet in de wasmand heeft gegooid. Hij heeft het shirt morgen nodig.
Beter dan “Had je het maar in de wasmand moeten gooien” (wat een verwijt en dus geestelijke mishandeling is) is om te laten zien dat je met hem meeleeft, waarna je oprecht meehelpt met het zoeken van een oplossing.

Helpen oplossingen bedenken

En dan bedoel ik niet zijn probleem op te lossen door alsnog een wasje te draaien, want dan beloon je zijn gedrag en houdt je zijn ongewenste gedrag in stand. Je gaat daarentegen met hem nadenken over welke oplossingen er nog meer zouden zijn. Wat zou hij kunnen doen om zijn probleem op te lossen? Misschien van iemand anders een shirt lenen? Van iemand die geblesseerd is? Misschien dat je zoon van zijn zakgeld een nieuw shirt kan kopen? Of dat hij zelf even een wasje draait? Dat leer je hem dan even en dan heb je twee vliegen in een klap.
Waar het om gaat is dat hij de consequenties leert overzien van zijn eigen gedrag. 

Oprecht helpen, maar niet zelf oplossen

Dus niet terechtwijzen, niet je punt scoren, maar oprecht helpen en het vooral zijn of haar probleem laten zijn en hem of haar helpen bij het oplossen van zijn of haar probleem. Niet zelf oplossen dus, maar helpen met het zoeken van een oplossing. 
Hierdoor leren ze op een begripvolle en constructieve manier de consequenties van hun eigen gedrag in te zien, waardoor ze zelf kunnen kiezen om wel of niet hun gedrag aan te passen. Zo leren ze verantwoordelijkheid nemen voor hun eigen gedrag, in plaats van dat bij hun ouders neer te leggen. 

Ons verdriet laten zien naar onze kinderen. 

Een ander zeer veel voorkomend aspect wat we ongemerkt, onbewust en onbedoeld doorgeven aan onze kinderen is dat we als ouders ons verdriet aan onze kinderen laten zien. 
Dit is emotioneel misbruik. 
Een kind voelt zich ongemakkelijk en opgelaten als het wordt geconfronteerd met het verdriet van de ouders. 

 

 

Kind in de ouderrol

Een kind kan hier dan ook niets mee.
En het hoort juist andersom te zijn: dat de ouders er voor het kind zijn als het kind verdriet heeft. 
Het tonen van je verdriet aan je kind is de omgekeerde wereld, omdat het kind dan in de ouderrol komt en omdat je jezelf dan in de kindrol plaatst.

Redden

Het kind gaat dan jou troosten, of gaat zichzelf wegcijferen, om maar niet nog meer ‘last’ te bezorgen.
Het kind zal jou als ouder proberen te redden, te helpen of te verzorgen.
Of het zal gaan pleasen. 
Het kind kan hierdoor geen kind zijn en draagt een emotionele last die het niet kan dragen. De ouders horen er namelijk voor het kind te zijn en het kind hoort er niet te zijn voor de ouders. 

Relaties

Dit gedrag gaat het later ook vertonen in zijn of haar relaties.
Het is eigenlijk nog sterker: het kind zal, onbewust, een partner kiezen die ze/hij ook zal kunnen redden, helpen of verzorgen. Omdat dit het kind bekend voorkomt; het heeft te doen met de ander, net zoals het vroeger te doen had met de eigen ouder(s). 
Daarom moet er iets met de toekomstige partner van het kind aan de hand zijn, want een emotioneel gezonde partner valt niet te redden, helpen of te verzorgen. Dus doet het kind een ongezonde partnerkeuze. 

Roulerende rekeningen

En zo gaat ook, onbewust en onbedoeld, een ongezonde partnerkeuze over van de ene generatie op de volgende. 
De Amerikaans-Hongaarse psychotherapeut Nagy heeft dit fenomeen van het doorgeven van ongezonde patronen van vroeger ‘roulerende rekeningen’ genoemd.

Verticale en horizontale roulerende rekeningen

Dat patronen van de ene generatie worden doorgegeven aan de volgende generatie noemt hij: ‘verticale roulerende rekeningen’.
Dat we vanuit deze verticale roulerende rekeningen vervolgens weer een voor ons ongezonde partnerkeuze doen, noemt hij ‘horizontale roulerende rekeningen’.  

Relatieverslaafd

Vandaar dat de ouders van relatieverslaafde klanten ook vaak relatieverslaafd zijn (geweest).
En vandaar dat kinderen van relatieverslaafde klanten een grotere kans hebben om ook relatieverslaafd te worden.
Daarom is het zo belangrijk om ongezonde patronen van vroeger te doorbreken. 

Ongelijkwaardige relaties

Ik heb ontdekt dat alle relaties van mijn klanten en dat alle relaties van de ouders van mijn klanten een ongelijkwaardige relatie zijn, met een meer dominante en een meer ondergeschikte partner.
Deze ongelijkwaardigheid is er de reden van dat er binnen deze relaties een machtsstrijd is tussen de ouders: er zijn regelmatig meningsverschillen of onenigheid, irritaties of ergernissen. 

Bestaansrecht van de relatie

De ongelijkwaardigheid binnen de relatie is het bestaansrecht van de relatie: geen van beiden kunnen het nu aan om een gelijkwaardige en evenwichtige en emotioneel gezonde relatie te hebben. 
Het paradoxale is echter dat enerzijds de ongelijkwaardigheid het bestaansrecht is van de relatie, en dat tegelijkertijd deze ongelijkwaardigheid ook weer bevochten wordt in de onderlinge communicatie. Vandaar de machtsstrijd. 

Emotioneel gelukkig ben je niet

De ene partner zit in de ouderrol naar de ander, of zit in de redderrol naar de ander, of zit soms in de hulpverlenerrol naar de ander, of is de baas over de ander en beslist de meeste dingen. 
De ander zocht dan bijvoorbeeld veiligheid of bescherming, of een maatschappelijke of financieel zekere toekomst. 
Op emotioneel gebied kan het dan gaan knagen, want je hebt het dan materieel goed, en denkt alles te hebben wat je hartje begeert, maar echt gelukkig ben je niet. 

Nauwelijks of geen overleg

Deze machtsstrijd zorgt er overigens voor dat de ouders niet in staat zijn om op een gezonde en functionele manier met elkaar te overleggen over de kinderen. De kinderen merken de onderlinge spanningen tussen de ouders. Voor kinderen is het merken of getuige zijn van ruzies of spanningen tussen de ouders bedreigend en emotioneel beschadigend. Dat baseer ik op hoe mijn klanten zich als kind voelden toen ze getuige waren van ruzies tussen hun ouders. Dit is een van de oorzaken van angst bij een kind (en bij de latere volwassene).

Boosheid

Ook deze machtsstrijd (in de vorm van ergernissen en frustraties) wordt onbewust en onbedoeld doorgegeven aan de volgende generatie. 
De kans is groot dat de kinderen op hun beurt ook weer een partnerkeuze doen op wie ze hun in hun jeugd niet gestreden machtsstrijd naar hun eigen ouders alsnog kunnen botvieren. Want dat is wat onze huidige boosheid, ergernis en frustratie werkelijk is: onze vroeger niet geuite en daardoor weggestopte boosheid naar onze eigen ouders.

Weinig gesproken

In dergelijke gezinnen wordt weinig of nauwelijks gesproken en worden veel dingen die besproken zouden moeten worden, niet besproken.
In dergelijke gezinnen wordt al helemaal niet over gevoelens gesproken. 
Hierdoor hebben kinderen niet het gevoel dat ze met dingen waar ze mee zitten naar hun ouders kunnen.
En hierbij gaat het er niet om wat ze hun ouders wél vertellen, maar gaat het vooral om wat ze hun ouders níet vertellen. 

Verdriet laten zien

Klanten geven vaak aan dat ze vinden dat ze hun verdriet moeten kunnen laten zien naar hun kinderen, zodat de kinderen leren dat verdriet er mag zijn. 
Kinderen horen inderdaad te leren dat hun verdriet er mag zijn, maar dat is niet doordat de ouders hún verdriet naar de kinderen laten zien, want dat is emotioneel misbruik. Kinderen leren dat hun verdriet er mag zijn doordat je als ouders aandacht en begrip toont voor het verdriet van de kinderen en doordat je je kinderen troost. In plaats van dat je troost of begrip zoekt bij je kinderen voor jouw eigen verdriet (emotioneel misbruik). 

Troosten

Het gebeurt regelmatig dat wordt getroost door te zeggend dat het wel meevalt. Dit is het wegnuanceren van het verdriet wat het kind voelt, en voor het kind is dit zowel affectieve verwaarlozing als geestelijke mishandeling. Het is affectieve verwaarlozing omdat het kind niet voelt dat zijn of haar verdriet er mag zijn. En het is geestelijke mishandeling doordat het kind de boodschap krijgt dat het zich eigenlijk misschien wel een beetje aanstelt. Oprecht troosten doe je door aandacht en begrip te tonen voor het verdriet van je kind, waarbij je je kind de ruimte geeft om het verdriet toe te laten. Daarna kun je vragen wat de reden is dat het zo verdrietig is. 

Je eigen patronen doorgeven aan je kinderen

Hoe voorkom je de roulerende rekeningen binnen jouw gezin? Hoe voorkom je dus dat je, onbewust en onbedoeld, je eigen patronen blijft doorgeven aan je kinderen?
Daarvoor is het nodig dat je zelf inzicht krijgt in je eigen ongezonde patronen van vroeger én in de specifieke uitingsvormen daarvan.
Zodra je daarmee aan de slag gaat en er emotioneel gezond gedrag voor in de plaats aanleert, ga je inzien welke specifieke uitingsvormen je aan het doorgeven bent. 

Als je je vicieuze cirkel wilt doorbreken, je belemmeringen wilt loslaten, je gevoel wilt
ontwikkelen en alsnog je volledige ontwikkelingspotentieel wilt aanboren,
ben je bij mij aan het juiste adres,
want ik help je daarmee door middel van een Eendaagse Coaching

Je kinderen profiteren van jouw herstel

Doordat je nu gezond gedrag aanleert, merken jouw kinderen dit.
Zij profiteren meteen mee van jouw emotioneel gezonde gedrag en reageren daar ook positief op.
Vaak lees ik de dag na de Eendaagse Coaching al in een enthousiaste mail van mijn klant hoe haar of zijn kinderen anders reageerden op veranderd emotioneel gezond gedrag van mijn klant.
Emotioneel gezond gedrag doet wonderen. 

 

 

Heel snel verschil

In een Eendaagse Coaching geef ik je inzicht in je eigen patronen van vroeger en in de specifieke uitingsvormen daarvan.
Dit kan zijn naar aanleiding van je relatie, of voorvallen in je werk, of over het contact met je ouders of je kinderen of familieleden of vriend(inn)en. 
Je krijgt concrete handvatten om er emotioneel gezond gedrag voor in de plaats aan te leren. Het is maatwerk, zodat jij de opgedane inzichten feitelijk kunt integreren in je gedrag. Je merkt al heel snel verschil.