Gewijzigd op 16 maart 2020 door Ammy van Bedaf

Loslaten is een veel gegoogeld woord en wekelijks krijg ik gemiddeld ongeveer 25 mailtjes, zowel van lezers van Loslaten.Nu als van niet-lezers. De mails laten een beeld zien van de problemen, dilemma’s en vragen waar mensen mee zitten: van emotionele pijn in de relatie (het vaakst), tot problemen met de kinderen, op het werk, met de ouders. Van eenzaamheid of vermoeidheid tot angsten en perfectionisme en pleasegedrag.

Behalve de woorden geeft de non-verbale intonatie de gemoedstoestand van de schrijver weer. Mails variëren van gereserveerd tot uiting van boosheid over de situatie waarin men zich bevindt en/of naar de (ex-)partner. De lengte varieert van in een heel enkele keer 1 regel, tot (een keer) 10 bladzijden. Doorgaans schrijft men een regel of 10 tot een halve pagina, wat voor mij een uitstekende omvang is om op grond daarvan mijn bevindingen te geven. Als men veel meer dan 1 pagina schrijft, lees ik de eerste alinea en de laatste alinea en scan ik vlug de rest van de tekst. Als ik dat doe, geef ik dat aan in mijn mail aan betrokkene. De schrijfster van 10 bladzijden heb ik echter verzocht een nieuwe mail te schrijven en haar mail te beperken tot 1 pagina. Ze schreef dat het zo goed voor haar was omdat ze zo al van zich af had geschreven.

Meestal geven mensen gelukkig gewoon hun (voor)naam, niet altijd. Ik hoop altijd op in ieder geval de voornaam, zodat ik in mijn aanhef en in de mijn reactie de voornaam kan gebruiken. Ook vind ik het plezieriger als ik een naam weet, anders vind ik het zo onpersoonlijk worden. Soms is men zo argwanend dat men, blijkt later, opzettelijk een fake voornaam heeft gegeven, om te kijken of ik wel bonafide ben.  Het komt ook voor, en dat zijn dan vaker de jongere schrijvers, die de afsluiting (groeten en/of naam) weglaten, of die populair taalgebruik hanteren, alsof ze aan hun beste vriendin schrijven. Ik reageer altijd in een en dezelfde vorm terug: Hallo … en met Hartelijke groeten, Ammy. Als mensen mij in de u-vorm aanschrijven, doe ik dat ook terug. Verder schrijf ik altijd in de je-vorm, zoals ik op mijn hele website heb gedaan. Soms schrijft iemand mij aan met ‘Geachte Mevrouw’, zelfs als betrokkene nog een stuk ouder is dan ik zelf (van 1960) ben. Het blijft egostrelend, daar moet ik eerlijk in zijn. Ik doe dat dan ook terug.

De jongste die mij een mail stuurde was 14 en ook de ervaringen van jongelui zijn soms al ernstig. De oudste persoon die mij een mail stuurde was 72 jaar. Als het jong-volwassenen betreft, let ik erop dat ik niet te zware termen gebruik. Veruit de meeste mails krijg ik van mensen tussen de 35 en 55 jaar.

Een mail print ik altijd uit en ik lees het met een fineliner in mijn handen. Met pijlen geef ik aan waar mensen antwoord op willen hebben of zouden willen hebben. Daar waar dat niet duidelijk is, mail ik terug en vraag hen waar ze antwoord op zouden willen hebben. Ongeveer 1/10de van de mails beschrijft alleen wat er aan de hand is, zonder een vraag en zonder dat ik er een vraag uit zou kunnen destilleren. Natuurlijk begrijp ik dat men ‘er’ vanaf wil. Toch is voor mij een of meerdere vragen belangrijk, anders zou ik op iedere mail als het ware een boek kunnen schrijven, met de zeer waarschijnlijke kans dat ik de vraag waar het eigenlijk om ging, niet heb beantwoord. Daarom is het voor mij belangrijk dat men een of meerdere vragen stelt, want dan kan ik daar heel gericht en specifiek op antwoorden, zodat men er zeker iets aan heeft.

Verder arceer ik de aspecten waar men last en hinder van ondervindt, onderstreep ik als ik patronen-van-vroeger herken, en zet ik ergens een riedeltje onder (zoals de spellingscontrole doet onder een foutief geschreven woord) als er naar mijn mening een onjuist verband wordt gelegd of als er sprake is van een onjuiste interpretatie. Vervolgens ga ik op deze aspecten in.

Het gebeurt regelmatig dat iemand voor iemand anders een mail schrijft. Meestal schrijft iemand voor diens partner (en zit dan in de helperrol), soms voor het eigen volwassen kind (en zit dan in de hulpverlenerrol, met een te grote betrokkenheid van de ouder op het eigen kind) en in een heel enkel geval schrijft een dochter voor haar moeder  (is een geval van emotioneel misbruik van de dochter). Als het een onvolwassen dochter is die mij schrijft over een van haar ouders, probeer ik haar zo veel mogelijk te helpen, zonder dat ik haar eigen rol hierin ‘bewerk’. Bij volwassenen die voor iemand anders schrijven, bewerk ik dat door aan te geven wat er volgens mij aan de hand is.

Ik krijg het hele jaar door mails; toch kan ik weersinvloeden en seizoensinvloeden merken. Mooi weer rond vrije dagen brengen altijd minder mails. Ook tijdens periodes dat mensen een paar of meerdere dagen achter elkaar vrij hebben, zoals in de voorjaars- of Paasvakantie, brengen ook altijd minder mails. De meeste mails ontvang ik na de zomervakantie (augustus) en na de Kerstvakantie (januari). Dat zijn voor mij ook hoogtijdagen voor wat betreft boekingen voor een Eendaagse Coaching. Het zijn periodes dat mensen of een relatie verbreken of zich willen bezinnen op hun relatie: wil ik zo verder? Zo niet, wat dan? Zo ja, hoe? Er zijn inmiddels 66oo aanmelders voor de eZine Loslaten.Nu. Ik zit gemiddeld iets boven het statistische gemiddelde dat ongeveer 40% hiervan de mail opent en dat ongeveer 40% daar weer van het blog leest. Dat hangt voor een deel af van het onderwerp. Daarom is de titel in de mail zo belangrijk, want dat bepaalt voor een belangrijk deel of mensen de mail zullen openen. Die titel moet zo veel mogelijk overeenkomen met de titel van het blog en voor de titel van het blog en voor mijn positie in Google is het belangrijk dat er het woord ‘loslaten’ in staat en dan bij voorkeur als eerste woord in de zin en ook als eerste woord van de eerste alinea van het artikel zelf.

Ondanks dat het slimmer zou zijn als ik voornamelijk of zelfs alleen blogs zou schrijven over zoekwoorden waar mijn klanten voornamelijk op zoeken  (ik kan op elk moment een analyse inzien van de meest gegoogelde zoekwoorden waarmee mensen op mijn website komen), schrijf ik blogs over de issues en onderwerpen waar mijn klanten mee zitten. Waar mensen op googelen komt vaak wel, maar niet altijd overeen met wat er feitelijk aan de hand blijkt te zijn. Ik haal de onderwerpen waarover ik schrijf zowel uit de Eendaagse Coachingen als uit de mails en doe dat altijd op gevoel. Zo overweeg ik nu om blogs te schrijven over ‘ongelijkwaardigheid in relatie’, over ‘beroeps- en opleidingskeuze’, over ‘zelfvertrouwen/negatief zelfbeeld/onzekerheid’, over ‘perfectionisme/te groot verantwoordelijkheidsgevoel’.

De meest gegoogelde zoekwoorden van websitebezoekers zijn: ‘loslaten’ en dan in relatie met ‘partner’, ‘relatie’ en ‘piekeren’; ‘Asperger’ in relatie met ‘relatie met’ of ‘loslaten’ of ‘loskomen van partner met’; ‘bindingsangst’; ’emotionele verwaarlozing’. De meest gelezen blogs zijn de blogs over Asperger, daarna over bindingsangst, angst en eenzaamheid. Onlangs kreeg ik een verzoek om een blog te schrijven over ‘jaloezie’ en ik zag dat ik dat inderdaad nog niet had gedaan, waarna ik maar al te graag gehoor gaf aan dat verzoek.

Ik voldoe niet aan het marketingadvies om een blog niet meer dan 700 woorden te laten zijn. Het hangt van mijn onderwerp af hoe lang het blog is. Ik doe bewust de kopjes van elke alinea dik gedrukt, zodat mensen kunnen ‘koppensnellen’ als ze dat willen, zodat ik zowel de snellezers als de alleslezers kan bedienen.

Ik krijg regelmatig het signaal dat mensen zich verbazen over het feit dat ik ‘zo veel weggeef aan informatie’. Ik geef  zo veel als ik over een onderwerp weet weg door er zo uitvoerig als ik kan over te schrijven. Tegelijkertijd is iemand op grond van alle informatie jammer genoeg niet in staat om zelf diens eigen blinde vlekken te ontdekken of om verbanden te leggen tussen diverse items en tussen de eigen jeugd en gebeurtenissen in het heden. Ook de eigen onjuiste interpretaties en aannames die uit deze patronen van vroeger voortvloeien, worden door iemand zelf niet herkend, net zo min als hoe het eigen gedrag op de ander overkomt. Evenmin als hoe men de eigen uitingsvormen van de patronen van vroeger nu nog zelf onbewust en onbedoeld in stand houdt, of hoe men die zelf kan veranderen.

Loslaten is maatwerk. Het loslaatproces is maatwerk en elke klant heeft diens eigen unieke verhaal en diens eigen unieke aandeel in gebeurtenissen en in de situatie waar men in verkeert. Loslaten betreft niet het loslaten van partner of werk of van ouders of van kinderen, maar van de onderliggende drijfveren, beweegredenen en motieven. Die zijn terug te brengen op patronen uit de eigen jeugd. Zo zijn de uitingsvormen van perfectionisme, of van schuldgevoel, of van schaamte, of van pleasegedrag, of van gebrek aan zelfvertrouwen, of van verantwoordelijkheidsgevoel, of van wat dan ook, zeer divers en in principe oneindig. Daarnaast ligt het oorzaak-gevolg vaak anders dan men denkt én doet men onjuiste aannames en interpretaties, dat alles vanuit patronen uit de eigen jeugd, die ook weer uniek zijn in hun uitingsvorm. Nog los van de gezinssituatie, en los van hoe iemand daar vroeger zelf op reageerde binnen de diverse gezinsrollen, en los van de gezinsmechanismen in relatie tot broers en zussen en/of andere familieleden en/of feitelijke en gevoelde verplichtingen.

De uitingsvormen van affectieve verwaarlozing, emotioneel misbruik en geestelijke mishandeling zijn oneindig. Inzicht hierin is nodig om het eigen aandeel te kunnen inzien in de huidige gebeurtenissen en dilemma’s waar men tegenaan loopt. Ik kan niet een limitatieve opsomming geven van de uitingsvormen van deze patronen van vroeger. Andersom is voor mij wel mogelijk: dat ik bepaald gedrag kan herkennen als emotioneel ongezond, wat het is, waarom dat zo is en hoe iemand dat zelf nu nog, onbewust en onbedoeld, zelf in stand houdt én hoe iemand dat zelf, in diens eigen situatie en omgeving,  kan veranderen. Alleen iemand die zelf die patronen van vroeger (affectieve verwaarlozing, emotioneel misbruik en/of geestelijke mishandeling) heeft doorleefd, kan de uitingsvormen daarvan bij anderen herkennen. Dat is een belangrijke reden dat bij andere hulpverleners “niet tot de kern” werd gekomen of dat men niet de “patronen kan doorbreken”.

Die patronen van vroeger waren vroeger als kind logisch en functioneel: je had ze nodig om het als kind te redden. Nu zijn het jouw grootste belemmeringen en loop je daar tegenaan. Nu ben je wel degelijk in staat om die patronen van vroeger te veranderen in functioneel, doelgericht emotioneel gezond gedrag. Vandaar dat loslaten,  nu je volwassen bent, gelukkig wel degelijk alsnog mogelijk. Je hebt er de rest van je leven veel aan.

Een misverstand is dat voornamelijk vrouwen zouden willen loslaten en dat het voornamelijk vrouwen zouden zijn die relatieverslaafd zouden. Dat laatste kan ingegeven zijn door het boek van Robin Norwood (Als hij maar gelukkig is), waarin ze aangeeft dat onder andere de verzorgende rol van de vrouw een onderdeel vormt van de relatieverslaving. Ik heb gemerkt dat de mannen die emotionele pijn en onrust in hun relatie hebben, eenzelfde emotionele afhankelijkheid vertonen en dat er geen eenduidig verband bestaat met de verzorgende rol van de vrouw. Er bestaan daarentegen wel verbanden met de patronen uit de eigen jeugd, zoals affectieve verwaarlozing, emotioneel misbruik en/of geestelijke mishandeling (eventueel naast de meestal meer zichtbare vormen als lichamelijke mishandeling en/of seksueel misbruik). Daar waar drie jaar geleden inderdaad 1 van de 5 klanten voor een Eendaagse Coaching en ongeveer hetzelfde aandeel van de mailers mannen waren, is het percentage mannen zowel in klanten als in mailers de laatste anderhalf jaar gestegen naar 40%. Relatieverslaving is dus niet een seksespecifieke verslaving. Het heeft met emotioneel ongezonde patronen uit de eigen jeugd te maken en die patronen binnen het gezin van herkomst betreffen zowel jongens als meisjes.

Kortom: loslaten is een proces van loslaten van in de jeugd ontwikkelde gedragspatronen, die nu belemmerend werken. Het is het vasthouden aan deze oude gedragspatronen die emotionele pijn en onrust en verdriet en angst veroorzaken; het is het loslaten van deze patronen dat als opluchting en bevrijding wordt ervaren.

Als je je vicieuze cirkel wilt doorbreken, je belemmeringen wilt loslaten of alsnog je volledige ontwikkelingspotentieel wilt aanboren, ben je bij mij aan het juiste adres, want ik kan je daarmee helpen door middel van een Eendaagse Coaching.